Melk i morele

Odjeżdżamy dziś bardzo późno bo dopiero koło 12-stej. Musimy jeszcze wymienić dętkę. Na szczęście pozostałe koła okej. Opony antyprzebiciowe zdają na razie egzamin. Ponad miastem Melk góruje klasztor benedyktynów. To wielki barokowy pałac z ogrodem. Dzięki legitymacjom dziennikarskim udaje nam się uniknąć zapłacenia 9,50 euro od osoby. W środku nowoczesna ekspozycja z projekcjami multimedialnymi. Dowiadujemy się co nieco o samym zakonie benedyktynów jak i o historii klasztoru w Melk. Wnętrze kościoła wyłożone czerwonym marmurem i pełne złotych posągów. Nie brakuje też stałego tu punktu programu czyli gabloty wystrojonym z kościotrupem. Oryginalny jest pawilon w ogrodzie. Jego wnętrze pokryto freskami przedstawiającymi egzotyczne zwierzęta. Kopie niektórych z nich zostały wycięte i umieszczone w na trawie. Dosyć podoba nam się żółw, więc robimy zdjęcie. Cały klasztor powyżej oczekiwań i wart odwiedzenia! Nieciekawe informacje uzyskujemy na dworcu kolejowym. Bilet z Wiednia może być droższy niż przypuszczaliśmy. Już po 16-stej a jeszcze chcemy przejechać ponad 30 kilometrów. Znowu trzeba wyregulować przedni hamulec. Droga zaczęła się od podjazdu ale potem było już bardzo dobrze. Mijamy ruiny zamków stojące na skałach, przejeżdżamy przez morelowe sady i winnice. Po przejechaniu przez most docieramy do Krems. Do Wiednia zostało 85 kilometrów.

Morderstwo nad tęczowym Dunajem

Nic nie pomogły błagania o litość i stawanie na tylnych łapkach. Mysz została unicestwiona przez kota, który potem ją porzucił na podwórku. Zasmuceni widokiem mysiego trupka odjeżdżamy. Na pocieszenie mamy dziś chmury. W tym rejonie dolina Dunaju znowu staje się wąska, a skaliste brzegi piętrzą się wysoko w górę. Szybko pochłaniamy kilometry, korzystając z dobrych warunków jazdy (cień i wiatr w plecy). Na stoliku przy ścieżce robimy przerwę obiadową. Ravioli z nadzieniem warzywnym, połączone z sosem pomidorowym z torebki okazują się fatalne. Sporą część wywalamy do śmietnika. Przy wjeździe do miejscowości Ybbs korzystamy z informacji turystycznej. Na naszej mapie nie był oznaczony camping w Wiedniu. Dostaliśmy na kartce wydruk z instrukcją jak tam dojechać. Przyda się już za trzy dni. Fahrraden museum - czyli muzeum rowerów okazuje się ciekawsze niż się spodziewaliśmy. Można tu nawet osobiście wdrapać się na ponad 100-letni bicykl z wielkim przednim kołem, co oczywiście czynimy. Potem siedzimy jeszcze na leżakach na środku urokliwego ryneczku z ratuszem. Wstępujemy do cukierni na ciastko i szybko uciekamy, bo goni nas czarna chmura. Zupełnie jak rok temu w Kopenhadze. Słychać pomruki i mocno wieje, chyba za chwilę lunie. Mijamy zamknięty niestety już pomarańczowy  dom malarza ekspresjonistycznego  Oskara Kokoshki. Zaczyna padać. Zakładamy peleryny. Pokropiło jednak tylko troszeczkę i zaraz wyjrzało słońce. Z tęczą na niebie wjeżdżamy do Melk i zostajemy na "takim sobie" campingu, który był zalany w czasie czerwcowej powodzi. Usypia nas deszcz.

Spaleni nie tylko słońcem

Enns uważane jest za najstarsze, austriackie miasto, bo ma ponad 800 lat. Docieramy tu po wczesnej pobudce. Wchodzimy na stojącą na środku rynku wieżę zegarową. Idąc po schodach, mijamy lampki ostrzegające, że zbliża się pora bicia dzwonu. Wtedy lepiej nie być w pobliżu, aby nie ogłuchnąć. Z wieży widzimy gotycki (tym razem naprawdę średniowieczny) kościół. Kiedy tam podjeżdżamy, okazuje się, że trwa msza. Przypomina katolicką, ale pewności nie ma. Oglądamy nekrologii z kolorowymi zdjęciami zmarłych. Na osobnej - tablicy galeria dzieci. Też z datami śmierci. Enns szczyci się dowodami na to, że chrześcijaństwo jest tu obecne przez 1700 lat. Pozostałości wczesnochrześcijańskiej świątyni z II-go wieku, oglądamy w bazylice. W poszukiwaniu toalety trafiamy do nowoczesnego domu pogrzebowego i krematorium. W gablotce podziękowania ze zdjęciami zmarłych za przybycie na ceremonię pogrzebową. Wyglądają jakby były wydrukowane zapobiegliwie przed śmiercią. Na przygotowanie takich bilecików nie mieli szans więźniowie, oddalonego o 7 kilometrów stąd obozu koncentracyjnego Mathausen. Uśmiercono tam ponad 120 tysięcy ludzi. Kobieta pod więżą zegarową w Enns, próbuje nam powiedzieć, że obozy na terenie Austrii to sytuacja analogiczna do Polski. Przypominamy jej o zjednoczeniu Austrii z Hitlerem, i podkreślamy nieadekwatność porównania. Nic się nie zmieniło w sprawie upałów. Spędzamy ponad 5 godzin na dużym basenie. Dopiero wieczorem przemierzamy zaplanowany odcinek. Okazuje się, że oznakowany na mapie camping to domek, w którym mieszka starsze małżeństwo z białym kotem. Nie ma nikogo poza nami. Rozbijamy namiot obok stodoły i układamy się do snu. Mamy nadzieję, że gospodarze nas nie zjedzą.

Salewa

Salewa to marka nowej karimaty, ktora kupilismy dzis w Linz. Samopompujaca sie. Mieciutka. Premiere miala w Parkbad czyli na basenie w Linz. Dzis temperatura byla tropikalna. Na szczescie poprzedniego wieczoru dobrze rozplanowalismy ten dzien. Celem jest Linz, do ktorego mamy okolo 15 km i tam zamierzamy przekoczowac do wieczora. Po drodze w kompletnym żarze zrobilismy male zakupy spozywcze na stacji benzynowej i przede wszystkim schlodzilismy sie energy drinkiem oraz mrozona kawa. Tym razem taka gotowa z puszki, za prawie 2 eur. W Kirchhofen, malym przytulnym miasteczku cos takiego kosztowalo 0.75 eur. Droga do Linz po opuszczeniu campingu az do promu byla latwa i mimo upalu, chlodna. Wiodla przez las. Po lewej stronie mielismy rzeke z cyplo plazami. Gdzies nieopodal odbywaly sie zawody, moze kajakarskie, bo wyraznie slychac bylo dopingowanie zawodnikom. Na prom dlugo nie czekalismy. Przeplynelismy tez blyskawicznie,  majac widok na  zamek na wzgorzu miasteczka, w ktorym sie znalezlismy na ok. 260 kilometrze naszego pedalowania. Droga od promu byla ciezka. Bez cienia ani tym bardziej chlodu od Dunaju. Gdy dojechalismy do Linz obejrzelismy katedre i 3 inne koscioly. W tym jeden ukonczony w 1906 r., a udajacy katedre gotycka. Znalezlismy skrzynke pocztowa. Sfotografowalismy tez tramwaj. I przejechawszy przez sobotnio opustoszale ulice Linzu wyladowalismy na basenie z lodowata woda. Dalsza droga, mimo ze o 18:30 termometr wskazywal 44 stopnie, byla juz z chlodzaca bryza od Dunaju. Po przejechaniu w takich warunkach 20 km znalezlismy sie na campingu Au-See. Jest tu duze jezioro, nad ktorym moze przetrzymamy jutro te afrykanskie temperatury. W kazdym razie najwazniejsze, ze noc bedzie juz na mieciutenkiej karimacie.

Wężowaty Dunaj

Rano na campingu widzieliśmy malutkiego węża. W sumie nie był bardzo obrzydliwy. W pierwszej chwili myśleliśmy nawet, że to jaszczurka. Z przewodnika wiemy, że w tutejszych lasach jest dużo gatunków zwierząt lubiących ciepło. Wahamy się czy nie zostać na chwilę na campingu, bo jest tutaj niewielki basen. W końcu zdecydowaliśmy, że jedziemy - mimo słońca, które ani myśli odpuścić. Na szczęście droga prowadzi cały czas w głębokim cieniu i jest chłodno. Dunaj cały czas wije się między górami. Kilka razy przejeżdżamy obok granitowych ścian. Na rzece co jakiś czas  przepływa motorówka albo statek. Sporo innych rowerzystów, w większości na rowerach wyścigowych i elektrycznych. My też jedziemy całkiem szybko. Zatrzymujemy się w barze przed Aschau. Zamawiamy wielką mrożoną kawę i lemoniadę. Na trasie mijamy drugiego dziś węża! Gad próbował przepełznąć przez ścieżkę rowerową. Potem przez jakieś 10 kilometrów jedziemy prostą drogą mijając grupki wędkarzy. Docieramy na mini camping i rozbijamy namiot w cieniu jabłoni. Robimy jeszcze ręczne pranie i kupujemy piwo małe i duże. Jutro około południa dojedziemy do Linz. Pora spać.

Motocyklowa stopka

Nocny deszcz nie zmienił pogody. Chociaż rano snuła sie mgla, to bylo bardzo cieplo. Słońce postanowilo dać nam trochę wytchnienia. W nadziei na zelżenie upalu, znowu nie wyjechalismy raniutko. Od kilku dni planujemy jazdę od rana do okolo 11-tej i potem druga rundę od okolo 18 do 20:30. Niektore campingi czynne sa bowiem do 21-szej jedynie. Dzis wygrawszy wyścig zwijania ekwipunku z rozlożonymi obok nas Francuzami i Wlochami wyruszylismy o 11 i już w pelnym sloncu. Po drodze nie odpuscilismy, ani Lidla, ani drogerii dm, ani ogrodniczego sklepu BayWa, w ktorym umyliśmy truskawki w toalecie. Kupiliśmy też podwójna  stopke do roweru. Dzięki niej rower będzie stał stabilnie, nawet obładowany sakwami. O takiej w Warszawie mozna jedynie pomarzyc. Nie wiadomo czemu nasze sklepy ich nie mają?  Gorąco, więc nie odmawiamy sobie napotkanego basenu. Gotowe danie couscous i ravioli ze szpinakiem gotujemy na stolikach przy elektrowni wodnej. Po uporaniu się z awarią hamulca, gonimy węgrów, którzy zapomnieli zabrać plecak. Przekraczamy niewidzialną granicę i docieramy do Schlögen, miejsca gdzie Dunaj zakręca o 180°, i płynie z powrotem. Słońce schowało się już za górami. W dole migoczą swiatła wielkich hotelowych statków cicho sunących po rzece. Rozbiliśmy już namiot i nurkujemy do śpiworów.

Hurra chmury

Z samego rana uradował nas widok chmur. Jest nadzieja, że odpoczniemy dziś od palącego słońca. Noc była dość hałaśliwa. Nasz camping usytuowany jest w porcie motorówek, tuż obok mostu, po którym całą noc jeździły samochody. Z drugiej strony jest malutkie lotnisko samolotów turystycznych, no ale samoloty zaczęły latać dopiero rano i w zasadzie lądowały bezgłośnie. Po drodze do Passau, zaliczamy tradycyjny już punkt dnia czyli supermarket. Tym razem poza napojami kupujemy klej do sklejenia okularów. Chmury w międzyczasie się rozstąpiły i znowu czeka nas jazda w palącym słońcu. Brak też w pobliżu lekarstwa na na nasz trwający od przedwczoraj basenoholizm. Droga na szczęście dobra, sporo długich zjazdów, jedziemy też często nad samą wodą. Passau to spore miasto.  Ukrywamy się przed upałem w centrum handlowym. Kupujemy bluzkę z kotem okularnikiem w h&m i jemy  makaron w barze. Zaglądamy do sklepiku, z misiami-żelkami. Mają tu ich ponad 100 rodzajów. Wchodzimy do wielkiej katedry, słynnej m.in. z największych (chyba) na świecie organów. Decydujemy się zostać na campingu w Passau. Mijamy most, z którego jest bajkowy wręcz widok na skaliste brzegi Dunaju. Tym razem nasz camping jest w zasadzie tylko dla rowerzystów. Kilkadziesiąt namiotów, w tym grupa pedałująca z Paryża do Stambułu. Nagle pojawia się ciemna chmura. Wybuchła panika, bo chyba nikt nie spodziewał się deszczu. Inni naciągają tropiki, i my rozbijamy się w popłochu. Nie było czasu na spokojne zjedzenie zupy. Pomaga nam sąsiadka trzymając maszty, ktoś przybiega i chce pożyczyć nam młotek do wbijania szpilek. Zerwał się silny wiatr i namiot prawie nam odleciał! Wszystko zdążyliśmy schować zanim zaczęło padać i nawet w czasie ostrej burzy zrobiliśmy pranie w pralce i wysuszyliśmy w suszarce. A teraz pojdziemy już spać.

Kot i kościotrupy

Spaliśmy na śmiesznym campingu. Nasz namiot stoi obok nietypowego malowidła na bocznej ścianie garażu. Obraz przedstawia niebo z obłokami, które układają się ni to w psa ni to w owcę. Są też inne stworki. Śniadanie jemy na drewnianym stole należącym do kogoś, kto ma tu na stałe zaparkowaną przyczepę campingową. Gospodarzy jednak nie ma. Nad stołem wisi sznur lampek w kszałcie misiów. Korzystamy też z rozkładanego łóżko-leżaka, mocno przykurzonego pyłem z trwającej za ogrodzeniem budowy. Szwenda się też tutaj bezogonowy czarny kot. Wyruszamy. W  Deggendorfie jemy lody na rynku. Upał nie odpuszcza. Znowu myślimy by ratować się zanurzeniem w wodzie. Na mapie mamy oznaczone kąpielisko. Dojeżdżamy tam i zażywamy kąpieli, ale spokoju nie dają nam złośliwe gzy. Jedziemy dalej. Docieramy do opactwa benedyktynów. W środku barokowego wnętrza, w nawach bocznych umieszczono przezroczyste gabloty z nieboszczykami. Ubrani są w strojne szaty wyszywane szlachetnymi kamieniami. Nawet  oczodoły czaszek inkrustowano kamieniami. Przeprawiamy się na drugą stronę Dunaju niedużym stateczkiem-promem. Ostry gorąc więc znowu przydałby się basen. Zanim do niego dotrzemy opadniemy jeszcze z sił pod mostem. Na szczęście tutaj jest cień. Wiarę w życie przywraca mrożona kawa i sprite w cukierni, która jest tuż obok basenu. Po 17:00 wstęp na basen tylko 1-dno euro! Włazimy do wody. Wieża zegarowa dzwoni już na siódmą, więc jedziemy na camping do Vilshofen i tam zostajemy.

Aqua therme i owce

W przewodniku wyczytaliśmy, że w Straubingu jest basen. Ochłoda by się przydała, bo od samego rana upał niemiłosierny. Dziś mamy do przejechania nieco krótszy dystans, więc wymęczeni wczorajszym słońcem - dziś planujemy jechać dopiero późnym popołudniem. Po wymeldowanii się z campingu, jedziemy do supermatketu Aldi, gdzie robimy śniadaniowe zakupy. Znajdujemy zacienioną ławkę i ucztujemy nad brzegiem Dunaju. Droga na basen prowadzi przez starówkę. Jej centralny punkt stanowi podłóżny plac z wysoką wieżą z zegarem na środku. Niestety ceglany kościół św. Jakuba, z obrazem Albrechta Dürera jest zamknięty. W sumie nie jesteśmy jakoś szczególnie spragnieni oglądania dzieł średniowiecznych mistrzów. Bardziej zależy nam na zaspokojeniu przyziemnych potrzeb. Kupujemy gaz do kuchenki i docieramy na basen. To odkryty aquapark, z basenami, biczami wodnymi i zjeżdżalniami. Leżymy na kafelkach, podmywa nas woda i jest bardzo dobrze. Potem testujemy zjeżdżalnię i jemy arbuza na trawniku. Wyruszamy około 17 stej. Słońce jest niżej i da się żyć. Po drodze napotykamy stado owiec. Tuż przed zachodem docieramy do Deggendorfu i na koniec szykujemy solidną kolację w świetle pełni księżyca i naszej latarenki.

Nie odpuszczamy Walhalli

Dzień zaczynamy od wystawnego sniadania. Siedzimy pod parasolem w kawiarni niedaleko starego miasta. Zbliza sie 11-sta i w całej Ratyzbonie rozdzwoniły się kościoły. Zamówiliśmy dwa zestawy śniadaniowe jeden wegetariański i jeden "normalny". Wszystko jest bardzo świeże. Po jedzeniu wyruszamy na przejażdżkę ulicami starego miasta. Sekretnym wejściem, od zaplecza udaje nam się wejść do katedry gdzie właśnie kończy się msza. To kościół katolicki, ale komunię rozdają nie tylko księża, ale też siostra zakonna. Ratyzbona jest miastem, pamiętającym czasy rzymskie. Przystajemy na chwilę przy bramie pretoriańskiej zbudowanej w 175 r. Na bruku trochę nas trzęsie, ale kluczymy jeszcze uliczkami w stronę rynku. Jest niedziela i sklepy w większości pozamykane, na szczęście nie wszystkie. Zaopatrujemy się w zapas wody. Brakuje nam też czapki, więc wybieramy jedną w sklepie z pamiątkami. Wracamy na szlak rowerowy. Po około 10-ciu kilometrach dojeżdżamy do wzgórza, na którym wzniesiono w XlX w. mauzoleum sławnych niemców-Walhallę. Długo wahamy się czy możemy sobie pozwolić na wdrapanie się tam. Obawiamy się że nie zdążymy dotrzeć na camping. Przed nami jeszcze prawie 50 km a już jest 16:30. Jednak wchodzimy na górę. Walhalla wygląda identycznie jak partenon na greckim akropolu. Pomimo, że liczy sobie niespełna 200 lat zamiast 2000, to robi wrażenie. Bardzo fajny jest widok na wijący się w dole Dunaj. W cieniu marmurowych kolumn, robimy zdjęcia, które bez trudu mogą udawać obrazki z czasów antycznych. Ścieżką przez las wracamy do rowerów. Jest bardzo ciepło i słońce męczy. Pędzimy przez pola kukurydzy, mijamy kolejne osady. Pod wielkim namiotem odbywa się bawarski festyn. Przy dźwiękach instrumentów dętych i jodłujących przyśpiewek goście piją piwo. Przed nami jeszcze daleka droga więc nie ma mowy o postoju. Pola nie mają końca. Wyczerpani kładziemy się na ziemi pod kościołem. Całe szczęście, że mamy co pić! Wreszcie docieramy na camping w Straubing. Z braku innego prowiantu zadowalamy się wiśniową "Słodką chwilą" i kanapką jeszcze z Warszawy. Rozbijamy pierwszy raz podczas tej wyprawy namiot i idziemy spać.

W wagonie rowerowym

Wstaliśmy o 6 rano, by spokojnie zorganizować się do wyruszenia na pociąg o 8:15. W drodze na dworzec mieliśmy jeszcze mikro spotkanie z rodzicami. Czekali na nas na przystanku pod hotelem Hyatt. Pomachali nam na pożegnanie. Na dworzec dojechaliśmy sprawnie, mając 15 minutowy zapas czasu.  IC 110 Varsovia przyjechał na czas i odjechał punktualnie. Niepotrzebnie martwiliśmy się, jak poradzimy sobie z zapakowaniem rowerów i całego ekwipunku do pociągu. Okazało się, że nasz wagon ma szerokie przesuwane drzwi otwierające się automatycznie.  Swobodnie weszliśmy z rowerami, nawet nie zdejmując sakw. Na peron również wjazd był komfortowy. Wielką windą bezpośrednio na peron 3, z którego, z toru 2 odjechaliśmy wygodnie ulokowani w wagonie numer 350. Przez 4h15 min dojechaliśmy do Zebrzydowic. Kierownik pociągu poinformował, że mamy nadwyżkę czasową, choć w Katowicach było 5 minutowe opóźnienie. Tam też wysiadł chłopak, który towarzyszył nam od dworca centralnego. Opowiedział, że z Katowic jedzie na wyprawę rowerową na Korsykę. Miał górski rower, wielkie płaskie koło czyli namiot i dużą torbę. No, ale cały jego ekwipunek podczas rajdu ma być wieziony zorganizowanym transportem. Do przejechania będzie miał dystans podobny do naszego, który zamierza pokonać w 10 dni. Do Pragi przyjechalismy punktualnie. Pomimo długiej kolejki do kasy, udało się kupić bilety 15 minut przed odjazdem pociągu. Okazało się, że ekspres Albert Einstein odjeżdża z peronu 2-go, tego samego, na którym wysiedliśmy z pociągu z warszawy. Tym razem nie ma jednak specjalnego wagonu i musimy zdjąć sakwy,aby zmieścić rowery w drzwiach. Już z pociągu wysyłamy sms do Paryża, aby odwołać rezereację hotelu w Pradze która została zrobiona na wypadek gdybyśmy nie zdążyli na Alberta Einsteina. Pociąg już nie jest taki wygodny. W środku jest bardzo duszno. Mamy dwóch współpasażerów. Aby dać odpocząć stopom, zdejmujemy buty. Nasi towarzysze podróży postanowili zrobić to samo i w przedziale trudno jest wytrzymać. Za oknami falują porośnięte lasem pagórki. Właśnie minęliśmy słynne z browaru Pilzno. Próbujemy z okna zrobić zdjęcie pięknego, zabytkowego budynku dworca.  Na granicy czesko niemieckiej wysiada bardzo dużo osób i do samego Regensburga jedziemy w przedziale sami. Ciasteczka w kształcie misiów, stanowiące darmowy poczęstunek, zostają skonsumowane. Mamy ze sobą nadmuchiwane poduszki. Pomarańczowe słońce powoli chowa się za horyzontem. Wyciągamy się na siedzeniach i drzemiemy. Tak jak było zaplanowane o 21:30 wjezdzamy na stację w Regensburgu. Ruszamy w kierunku starego miasta. Na ulicy Maksymiliana siadamy w tureckim barze i jemy dwa falafle na kolacje. Ulica niezbyt ciekawa, czy to ma być to stare miasto, o którym wiemy z przewodnika, że jest wpisane na listę dziedzictwa kulturowego Unesco? Nie, prawdziwe stare miasto będzie dopiero kilkaset metrów stąd. Przejeżdżamy pod wielką katedrą, która oświetlona robi spore wrażenie. Na jej stopniach siedzą ludzie, wokoło panuje gwar. Dużo turystów, ale jest fajnie. Jedziemy kamiennym mostem zbudowanym w XII wieku. Skręcamy do parku. Życie ratuje nam latarka czołowa zamocowana na głowie. Gdyby nie ona z pewnością zgubilibyśmy się w ciemnościach. Dzięki niej mamy nie tylko oświetloną mapę, ale i dodatkowy reflektor. Trasa jest świetnie oznakowana, ale kiedy wjeżdżamy do lasu jest kompletnie czarno. W czeluściach pedałujemy kilka kilometrów nad Dunajem. Towarzyszy nam rechot żab. Wreszcie decydujemy się skręcić w bok od rzeki w miejscu gdzie z oddali widzieliśmy świecące oczy kota. Kluczymy uliczkami wsród uśpionych willi. Pytamy napotkanych ludzi o drogę.  Już niedaleko. Mamy nocleg w wielkim, jak się okazuje samoobsługowym motelu. Nie ma żadnego personelu. Przy pomocy specjalnego terminalu samoobsługowego wstukujemy nazwisko i płacimy za pokój nr 39. Zamiast kluczy maszyna wypluwa wydrukowany kod na karteczce. Rowery przypinamy łańcuchem na zewnątrz. O pólnocy jesteśmy już w pokoju i po posłuchaniu jak Richard Gere mówi po niemiecku na kanale telewizji rtl, zasypiamy.

Jesteśmy spakowani

Jest 1:30 i dopiero kladziemy sie spac. Wstajemy około 6:00. Dziś był w Warszawie przyjemny, letni dzień. Pod wieczór spadł, krótki, ulewny deszcz. Pakowanie przebiegło spokojniej niż rok temu. Nie zabieramy jedzenia, no i mamy wiecej sakw co ułatwia posegregowanie rzeczy. Niestety w czasie montażu bagażników, element jednego z nich złamał nam się. Zaryzykujemy i powiesimy na nim jednak sakwy. Mamy nadzieje, że konstrukcja wytrzyma. Tymczasem zasypiamy.

Ekwipunek w komplecie

Doczekaliśmy się wreszcie na sakwy i przednie bagażniki, które dostarczył dziś po południu kurier. Wieczorem, przy świetle latarni zamocowaliśmy jeden z bagażników. Drugi zamocujemy jutro rano. W tym tygodniu przyszedł też przewodnik z niemieckiego wydawnictwa i drugi kupiony na ebay-u od angielskiego rowerzysty. Wczoraj byliśmy na myjni i umyliśmy rowery, a potem zajrzeliśmy do punktu xero, aby wydrukować "sekretne cv", związane z pewną rowerową pracą. Dziś kupiliśmy też specjalny zestaw buteleczek na kosmetyki. Poza tym mamy za sobą bardzo intensywne dni: zakończyliśmy sukcesem 3-dniowy remont w łazience na madalińskiego, zwróciliśmy drogocenny odkurzacz i odebraliśmy brakujące dokumenty od nowych najemców. Nasza eskapada zaczyna się właściwie już jutro. Pakujemy się, może testowo pojedziemy na dworzec by znaleźć wygodne miejsce do sprowadzenia rowerów na peron. No, a pojutrze rano odjazd.

Wielka woda w Passau

Wieczorem oglądaliśmy jeszcze zdjęcia z Passau wykonane na początku czerwca. Nie zdawaliśmy sobie sprawy z tego, że powódź była tak olbrzymia. Domy zalało chyba do wysokości pierwszego piętra. Na zdjęciu widac też, że przykryło prawie całe latarnie. Woda dawno opadła, ale czy zostało uprzątnięte błoto, gałęzie i inne rzeczy niesione przez rozlany Dunaj? Czy da się przejechać ścieżką nad rzeką? Nie wiemy. Będziemy się jeszcze dowiadywać.

Franz Kafka kontra Albert Einstein

Od tygodnia już wiemy, że tak jak rok temu jedziemy na wyprawę rowerową. Bogatsi o rozmaite doświadczenia z zeszłego roku, dokładamy starań by ograniczyć nieprzyjemne niespodzianki, które nas spotkały w Skandynawii. W zeszłym roku wielokrotnie musieliśmy zmieniać dętki. Aby tym razem tego uniknąć wymieniliśmy tylne opony w obu rowerach. Zainwestowaliśmy niemało, bo w sumie 250 zł, w specjalne, wzmocnione opony z antyprzebiciową wkładką. Zamontowaliśmy też nową nóżkę w jednym z rowerów, dodatkowe lusterko w drugim, wymieniliśmy klocki hamulcowe i przyczepiliśmy z powrotem błotnik na przednie koło, który od powrotu z Danii leżał w piwnicy. Przed chwilą zadzwoniliśmy na camping do Regensburga. Ledwo mówiący po angielsku pracownik recepcji potwierdził nasze obawy: po 22-giej nie da sie raczej zameldować na campingu. Ekspress Albert Einstein przyjezdza dopiero o 21:30 wiec byloby bardzo malo czasu. Wygląda na to, ze przenocujemy jednak w Pradze i do Regensburga wyruszymy dopiero w niedzielę rano ekspresem Franz Kafka. Na internetowym forum znalezlismy niepokojącą informacje, zilustrowaną zdjęciami z ulic Passau, na których jest mnóstwo błota po powodzi, która była miesiąc temu. Czy jest nadzieja, że przez te kilka tygodni posprzątali błoto ze ścieżek rowerowych? Czy czasem campingi nie były zalane i może teraz są zamknięte? Dzwonimy jeszcze do wypożyczalni rowerów w Passau, ale tam mówią nam tylko o stronie internetowej. Sprawdzamy tą stronę ale nic tam nie ma o powodzi. Może wszystko jest ok. Tak czy siak mamy już bilety na pociąg, których nie da się zwrócić. Póki co czeka nas ciężki tydzień: remont/wymiana kabiny prysznicowej na Madalińskiego, prawdopodobnie próba zwrotu garnków i odkurzacza kupionych przez rodziców, cztery dni pracy no i wreszcie pakowanie.

Bilety na pociąg

Przedwczoraj kupilismy bilety na pociąg. Do ostatniej chwili wahalismy sie miedzy trzema opcjami wyjazdu, ktorych teraz szczegółowo nie będziemy ujawniać, bo możliwe, że zrealizujemy je kiedyś w przyszłości. Ostatecznie przesądził fakt, że takie, a nie inne bilety promocyjne dało się kupić. Przetestowanym podczas zeszłorocznej majówki pociągiem eurocity "Varsovia", w sobotę 20-stego lipca rano wyruszamy na południe. W Pradze zamierzamy przesiąść się na ekspress "Albert Einstein" i dojechać nim do Ratyzbony, miasta w Bawarii. Zgodnie z planem tam rozpoczniemy naszą wyprawę rowerową. 21 lipca zamierzamy wyruszyć  na wschód jadąc brzegiem Dunaju.